Maria Konopnicka (1842 - 1910)

Urodziła się w Suwałkach. Ojciec jej, Józef Wasiłowski był prawnikiem. Dzieciństwo i wczesną młodość spędziła w Kaliszu, a lata nauki w klasztornej szkole w Warszawie, gdzie zaprzyjaźniła się z Elizą Pawłowską (późniejszą Orzeszkową). Podobnie też jak ona, bardzo młodo wyszła za mąż. Jako trzydziestoparoletnia kobieta Konopnicka wraz z dziećmi przeniosła się do Warszawy. Tu zdana na własne tylko siły - zarabiała z trudem na życie, udzielając lekcji, tu wreszcie nieliczne wolne chwile poświęcała pisaniu. Wiersze Konopnickiej są przesiąknięte głęboką miłością do ludu, do ojczystej przyrody. Oto tytuły niektórych tomików: "Na fujarce", "Z łąk i z pól", "My i pieśni", "Po rosie", "Z chaty". Konopnicka pisała także utwory przeznaczone specjalnie dla dzieci (np. "O krasnoludkach i o sierotce Marysi"). Była też autorką wielu nowel (np. "Nasza szkapa", "Dym"). Dziełem, nad którym pracowała blisko 20 lat, jest poemat "Pan doktor w Brazylii", przedstawiający dzieje chłopskiej emigracji zarobkowej. W uznaniu pisarskich zasług Konopnickiej, w 1902 roku ofiarowano jej jako dar narodowy dworek w Żarnowcu koło Krosna, gdzie spędziła ostatnie lata swego życia. Na dwa lata przed śmiercią, w związku z nasileniem się germanizacji ziem polskich znajdujących się pod zaborem pruskim, Konopnicka napisała "Rotę" zaczynającą się od słów "Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród...", do której muzykę skomponował Feliks Nowowiejski.

Muzeum Marii Konopnickiej w Żarnowcu